Z hukiem (nie petard)

Kończymy rok hucznie... Z hukiem dosłownie, bo kilka godzin temu spadły nam kafelki z połowy ściany w łazience. Widać było od jakiegoś czasu, że pękają- wczoraj odpadły, dobrze że nikogo w łazience nie było w tym momencie. Kafelek 30x60 cm waży... I kolejny remont przed nami.
    Zaraz potem auto rozkraczyło mi się na parkingu pod sklepem. Immobilizer wysiadł. Siedziałam i jak głupia kręciłam kluczykiem w stacyjce, a samochód milczał jak zaklęty.
     A wczoraj w nocy odwoziłam do szpitala koleżankę, którą niemąż strzelił tak, że wylądowała głową na kafelkach. Diagnoza- stłuczenie barku, głowy i szyi. Niewyspana jestem, zła i bez weny na imprezę, która też jest niewypałem.
   
    No bo jak się zaprasza ludzi na domówkę, to się człowiek spodziewa że przyjdą albo chociaż dadzą znać że nie mogą. A nasi goście mnie olali... Kuzyn zerwał z dziewczyną i ma doła, nastroju imprezowego brak- zostaje w domu. Kumpela zostaje z dzieckiem, bo dziecko chore, za 10 dni szpital. Przyjaciele zrezygnowali, bo nie chcą zostawić 13-latka samego w domu (mieszkają z babcią!). Nie wiem,nie mogli czy nie chcieli mu czegoś zorganizować? Nie ma ten chłopak kolegów?
    Najgorsze, że dowiedziałam się o wszystkim WCZORAJ. I że musiałam zadzwonić do każdego z nich, żeby się tego dowiedzieć. Zostało nas 4 osoby, a i tu jedna niepewna.
    Niech ten rok już się skończy, bo mnie desperacja ogarnia...

Zmiana warty

Zmiana warty nastąpiła. Mała kwitnąca, rozbawiona, apetyt wrócił i chęć do zabawy, i humor też. Dzisiaj kończy antybiotyk.
Mniejszy wczoraj antybiotyk zaczął. Kaszle, jęczy i płacze, dużo śpi ale budzi się często przez katar, nocka była koszmarna. Trzeci dzień nie je, wmuszam trzy łyżeczki kaszki kilka godzin- na szczęście mleko pije chętnie. Wczoraj cały dzień zjadł jeden serek.

Mała nie wspomniała o kocie ani razu do dzisiaj, jestem zadziwiona... A zwierz wyjechał kiedy miała mega gorączkę, nie czaiła co się dzieje. I chyba do dziś się nie zorientowała....

Święta po naszemu

    Nie pojechaliśmy nigdzie. Mieliśmy być daleko stąd, u mojej babci, byłoby nas prawie dwadzieścia osób. Dzieci zapewniły radykalną zmianę planów świątecznych.
    W domu szpital, ale pod choinką piękną jak marzenie. Młoda po czterech nocach wyszła z roli pieca (40 stopni przekraczała ) i pozwoliła nam spać. Młody podgorączkowy, chociaż lekarz zapewniał że dziecko zdrowe. Ja smarkam i kaszlę na potęgę... A mimo to mamy udane Święta.
    Objęliśmy dom kwarantanną i nie zaprosiliśmy nikogo. Na Wigilię nie było dwanaście potraw, ale po troszku tego co lubimy. Zaśpiewaliśmy kolędy, rozłożyliśmy się na podłodze pod choinką i rozpakowywaliśmy prezenty.  Siedzieliśmy razem przytuleni na sofie, pod kocykiem i oglądaliśmy kino familijne.

     Święta ze świadomością, że nie zrobiłam wszystkiego, co według tradycji powinnam była zrobić. I bez presji, że muszę. Cudownie! Ciekawe, czy kiedykolwiek uda się to powtórzyć, takie spokojne Święta w gronie czterech osób.

Walka z kotem

Pozamiatane. Ostatnia próba podjęta i przegrana.

Kot przez kilka ostatnich dni był wypuszczany na dwór, mimo obaw bo mieszkam przy ruchliwej ulicy. Miałam nadzieję, że się nauczy i będzie załatwiał na dworze, jak reszta. Zimno nie było, widziałam że biegał po ogrodzie i bawił się z dwoma pozostałymi domowymi kotami. Wracał do domu i...

Postawiłam trzecią już kuwetę w domu, w miejscu gdzie ostatnio były plamy. Kot nasikał obok. Jego konsekwencja przebiła moją...  Dzisiaj pojechał mieszkać gdzie indziej.

Od euforii w dołek, lotem błyskawicy

   Ledwie opadł mi wqrw sprzed kilku dni, ten z powodu kota (który nadal z nami mieszka i leje radośnie), a już mam nowy.
   Wczoraj dzień zaczął się od wybierania choinki. Pojechałam sama, żeby bez pośpiechu wybrać najpiękniejszą. Jeździłam to tu, to tam, aż trafiłam- drzewko które przywiozłam do domu ma prawie cztery metry :) i jest absolutnie piękne. Ledwie się udało ją w auto zapakować, a i tak sporo wystawało! Wracałam z tą zielonością pachnącą i rozczulałam się, że już zaraz Święta, że pojedziemy do babci, że spotkamy wszystkich, a atmosfera będzie jak zawsze rodzinna i cudowna. Że Leon pierwszy raz zobaczy ubraną choinkę i płakać mi się chciało ze wzruszenia, kiedy wyobrażałam sobie jego minkę. I taka rozmiękła i z oczami w mokrym miejscu wpadłam w domu na Milenę, przytuliłam ją i odskoczyłam- jak piecyk! Sprawdziłam, temp.powyżej 38'. W nocy przeskoczyła 40' i cały mój misterny plan na rodzinne Święta szlag trafił.
  I co teraz? Prezenty kupione, plany porobione, dzieci wiedzą że mają jechać, czeka na nas 15 osób. Jeszcze liczę na cud, że zaraz jej przejdzie...

Kot, niech go szlag.

Łzy mi ciekną same... Szlag niech trafi głupiego, rudego, ukochanego przez Milenę kota. Niech go... dziecko moje płakało przez niego. Tuliłam ją, głaskałam, a ona łkała w poduszkę ze smutku. Bo musimy kota oddać.

Ukochanego, wypieszczonego, noszonego na rękach. Tego, który jest z nią emocjonalnie związany tak, że nawet wybudzając się z narkozy parł nie do nas, tylko na jej kolana. Ona ma jego książeczkę zdrowia i chodzi z nim do gabinetu, żeby NA PEWNO był zdrowy. Pilnuje go, głaska, karmi, uwielbiają się nawzajem.

A kot sika gdzie popadnie... Zniszczył panele w stołowym pokoju. Leje w kuchni i na schodach, na kafelki i na wykładzinę. Każdy z nas wdepnął nie raz w kocie niespodzianki. Wycieraczki zaczynają śmierdzieć.

Próbowałam wszystkiego. W domu stoją dwie kuwety, z zawsze czystym żwirkiem. Żwir był już zwykły, kompaktowy, silikonowy i drewniany, zmieniany co chwilę. Stawiałam te kuwety w najróżniejszych miejscach. Obsikane miejsca spryskuję odstraszaczem. Nie karcę go już nawet, bo nie chcę kota bardziej stresować. Nie mam pojęcia co jeszcze mogłabym zrobić. Wyczerpałam wszystkie sposoby. Pozostało oddać kota.

Mały będzie miał dobrze, będzie kotem domowym niewychodzącym. Znalazłam osobę, która miała kota, a teraz nie ma innych zwierząt.Podpisze umowę adopcyjną, można będzie sprawdzić jak się ma kociak. I dobijają mnie wyrzuty sumienia.

Gwiazda i zjazd ze schodów.

Miało być w całości o tym, że mała Mi ma dziś w przedszkolu przedstawienie. Jasełka znaczy się. Od wielu dni ćwiczyła wierszyki i piosenki, nie przepuszczając nikomu- wszyscy którzy się nawinęli musieli obejrzeć jej pokaz. Czekam właśnie na babcię i prababcię i babską ekipą wybieramy się oglądać naszą gwiazdę, która wczoraj zasnąć z emocji nie mogła :)

Ale jest też wątek mniej radosny. Spadłam rano ze schodów... niosąc L. na rękach. Nie wiem dlaczego, nie wiem jak. Po prostu poleciałam do tyłu, i z nogą podwiniętą pod siebie zjechałam kilka stopni. Jakie to szczęście, że ie do przodu, że nie puściłam malucha, że poza potłuczonym tyłkiem nic się nie stało...

Dzień na rozmowy.

Wieczór spędziłam tak, jak lubię najbardziej- z ludźmi. Dużo nas było w domu :)

Pogaduchy z przyszłą szwagierką- o mieszkaniu nie u siebie, o wyjazdach zarobkowych jeszcze przed ślubem i tuż po ślubie też. O wyjazdach na dwa lata! O obawach i nadziejach, o planach, dzieciach, domu. Ważna rozmowa, znacząca. Cieszę się bardzo z tego, że się z nią rozumiemy, a i jej pewnie łatwiej.

Pogaduchy z siostrą o zwierzętach, z jej narzeczonym. O Świętach, rodzinie, atmosferze. O prezentach :)

I na koniec dnia najważniejsza, ta z facetem moim. Tej nie powtórzę nikomu, ale najwięcej znaczyła.
To był owocny dzień. Lubię słuchać ludzi i lubię jak mnie słuchają.

Nastrój

Parę dni temu, przy okazji pięknej pogody balansowałam na tarasie na ogromnej drabinie, wieszając lampki. Świeżo kupione, miały ozdobić dom i wprowadzić atmosferę. Chwiałam się na tej drabinie klnąc na czym świat stoi- szkoda mi było wbijać coś w nowiuśkie belki, postanowiłam przywiązać te światełka i trafiał mnie szlag, bo belki były wyżej niż przypuszczałam- łatwe to nie było. Kiedy już przedsięwzięcie, mimo trudności, zakończyło się sukcesem- uruchomiłam oświetlenie, popatrzyłam z satysfakcją i wyłączyłam. Miało czekać albo na święta, albo chociaż na śnieg.
  
Kilka godzin temu z zachwytem patrzyłam na pierwszy śnieg w tym roku :) wirowały białe płatki w świetle latarni, opadały łagodnie, cichutko... włączyłam światła. I idę je wyłączyć- wieje tak, że łeb urywa i pada. Leje, powiedziałabym nawet. Ot grudzień, ot nastrój. Niech to szlag.

Święty Mikołaj

Kochany Święty Mikołaju
Idą Święta. Nie zawsze byłam grzeczna, ale obiecuję że się poprawię i będę się starała...

Tak zaczyna się list Mileny do Mikołaja. List nieporadny, rozczulający, list pełen wiary. Wymieniało moje dziecko z wypiekami na buzi co też chciałaby dostać w prezencie, wymyślało grzeczne zwroty, starało się jak mogło. A potem poprosiła, żebym nie zasłaniała okna bo Mikołaj musi widzieć, czy ona grzecznie zasnęła.

Mam sto pociech patrząc na nią, Święty Mikołaj to taka przyjemna rola  :)

Ciężarna

Nerwowa jestem i rozdrażniona dzisiaj, jak bomba zegarowa- wszystko może sprowokować wybuch. Zaczęło się od Leosiowego płaczu... przeziębione dziecko zatykało się katarem,kaszląc pluło smoczkiem więc żeby spał brałam go do łóżka. Dobrze mu było, bo odstawił dziś szopkę nie z tej ziemi,kiedy zorientował się że ma zasnąć we własnym łóżeczku. Odkładałam go, wychodziłam i płakałam za drzwiami... bo przecież wiem, że zasypiał zawsze sam, że to szantaż, ale wiedziałam też że maluszek chce się tylko przytulić. Uspokajałam, tuliłam i odkładałam do łóżeczka z poczuciem, że dziecku odmawiam siebie. Cały dzień mi to zdarzenie zepsuło.
Zostawiłam w końcu wszystko, wzięłam długą kąpiel a potem połaziłam sobie po blogach różnych. Trafiałam lepiej albo gorzej, aż w końcu trafiłam na post o tęsknocie za ciążą i pogrążyłam się kompletnie. Dwie straty, dwie cesarki i mój wiek- to wszystko składa się na brak perspektyw na kolejne dziecko. A ja tak lubię mieć dzieci, być w ciąży! Lubię wtedy swoje ciało, nie widzę w nim niedoskonałości. Jest wspaniałe, daje życie! Ciężarna jestem ważna dla siebie i dla innych. Jestem szczęśliwa. Byłam. Już pewnie nie będę.

Dziesięciolecie

Minęło właśnie dziesięć lat, odkąd ja i on to my. Dziesięć lat...

Szmat czasu, ale nie chcę robić podsumowań, przeglądu przez te lata, bo było jak było- czasem fantastycznie, czasem do niczego.Jak to w życiu. Jedyne, co się ciśnie z tej okazji, coś co myślę często patrząc na mojego faceta to "dobrze, że jesteś".

Dzień

Głowa mnie boli.

Spędziłam cały dzień z Leonem,który jak prawdziwy facet umiera na katar. Jęczał pół dnia, z byle okazji, i bez okazji też jęczał. Milena też w domu, całe szczęście że z nastrojem nieźle. No i zamiast listów do Mikołaja (nadal bez weny czego też mogłabym sobie życzyć, do głowy przychodzą mi tylko rzeczy dla dzieci i do domu) wzięłyśmy się i popiekłyśmy pierniczki. Takie prawdziwe, z naturalnego miodu i gryczanej mąki, pyszne.

A potem dla zabawienia najmłodszego urządziłam w salonie gonitwy. Na fotelach z kółkami jeździłyśmy :) I oglądałam z dziećmi koncert RHCP, bezcenny widok- Leoś podskakujący na pupie do rytmu :) W ogóle to był udany dzień. Tylko ta głowa...

Spokój zakłócony

 Cisza przerywana kaszlem Mileny, kaszlem do odruchu wymiotnego a potem szlochem "mamo, chce mi się spaaać..." i tulenie.  Nie była w przedszkolu i jutro też nie pójdzie. Wykorzystamy ten czas na napisanie listów do Świętego Mikołaja, zrobimy kartki świąteczne, może trochę ozdób. Milena ma całą listę prezentów które chciałaby dostać, ja mam mnóstwo planów co dla kogo. I tylko na samą siebie weny jakoś mi brak.

Mały domowy światek

Odzyskałam bloga i internet. To znaczy odzyskałam czas, bo cały tydzień jeździłam z mężem i pomagałam mu w pracy. Wieczorami zaś nadrabiałam zaległości z całego dnia- dzieciowe, domowe. I odzyskałam  komputer okupowany przez ojca, który nałogowo gra w farmville, a w międzyczasie bawi Leona jak najlepsza niania. Jestem już, znowu w codzienności.
Dziś sama z dziećmi w domu. Na obiad ryba na parze i pieczone ziemniaczki, wszyscy zjedli ze smakiem- gotuję tak, żeby maluch jadł z nami. Bawimy się, tańczymy, gramy. Nie przejmujemy się niczym, mały domowy światek brzmi śmiechem i muzyką. Cudowne mam dzieci :)

Las Christmas

Usłyszałam dzisiaj pierwszy raz "Last Christmas". I powiem szczerze, że zaskoczona jestem trochę- no połowa listopada, a tu pierwszy raz dopiero :) W marketach wiszą bombki, stoją stroiki. Choinki jeszcze jednak nigdzie nie widziałam ;)

Mniej nerwów. Sprawa z córką sąsiadki rozwiązała się w najlepszy z możliwych sposobów. Byłam dzisiaj u nich w szpitalu, w wielkim rozkopanym mieście i jedno mi się tylko kołatało po głowie- jakie to szczęście, że ja tu nie mieszkam! Dziko pędzący ulicami ludzie, wariacki bieg na autobus czy tramwaj, pęd bo światło zielone. Objazdy, wyjazdy, przejazdy- wykopy, roboty, inne cuda. Masakra! Przejścia podziemne, gdzie nie można zjechać wózkiem. Tłok na ulicach. Zapchane do granic możliwości pociągi. Nie lubię wielkich miast.

Goście

   Goście byli. I pojechali. Było dobrze, wesoło i głośno, było nie-nudno. Kuzynka pojechała już wczoraj, bez większego uszczerbku w liczebności osób przy stole. Dziś wyjechała siostra z chłopem swym. Do domu  wróciła też mama, co oznacza że odzyskałam dla siebie dom i kuchnię :) Lubię ten stan, kiedy jestem sama u siebie. Po swojemu. Mama ma inne zwyczaje, swoje widzimisię, inne rzeczy są dla niej ważne. I dobrze. Ja jednak jestem u siebie, robię niektóre rzeczy inaczej. Spierać z nią mi się nie chce na ogół, więc schodzę jej z drogi, niemniej cieszę się kiedy wracam do siebie.
   Został z nami tata i dobrze, bo się przyda... Leonek się bowiem rozchorował. Pomoc się przyda, bo mały kaszle, kicha, źle śpi. Przedwczoraj zanim zasnął krzyczał chyba ze cztery godziny, w końcu przeniosłam go z sypialni, gdzie słyszeli go wszyscy, na dół. W efekcie nie spałam tylko ja. Wczoraj zaś malutki spał, ale niespokojnie- kaszląc wypluwał smoczek, który wkładałam z powrotem. Kręcił się, rzucał, a ja układałam go znowu. On spał... ja nie. Drugą noc. Wykończona jestem tym weekendem.

Zęby...

    Kolejne zęby idą Leonkowi. Górne jedynki, do kolekcji po dolnych jedynkach i dwójkach. Idą boleśnie, z oporami, a dziąsła puchną jak wściekłe. Wygląda, jakby ząbki były tuż tuż pod dziąsłem, ale wygląda tak już od 10 dni... Mały marudzi jak umie, dzisiaj calusieńki dzień płakał- trudno się cieszyć z wizyty kuzynki w takich okolicznościach...
     Przyjechała taka jedna, co obiecywała 5 lat. Pracoholiczka na urlopie- odwyku :) Widzę, że po dwóch dniach radości dzisiaj już ją nosi. Trochę się boję, że zazdrosna ostatnio i marudna Milena do spółki z ząbkującym Leonem mogą jej obrzydzić ten urlop. Że spacery z dziećmi nie są wystarczającą atrakcją.

Leoś

     Leonek mój przyprawia mi ostatnio trosk. Siedzi od dwóch miesięcy, pewnie i bez wspomagania, ale... ale nie siada samodzielnie. Nie wpadł jeszcze na to, że może usiąść sam. Wystarczy podać mu palec- podciągnie się bez problemu, jednak bez wsparcia tylko leży. I jęczy. A przecież mógłby, choćby przy pomocy szczebelków w łóżeczku! Nie mówię już zupełnie o staniu, nie wie mój syn do czego służą nóżki. No, chyba że do obgryzania :) Postawiony opiera się na nich nie dłużej niż dwie sekundy, nie sprężynuje, nie próbuje się prostować.
      W ogóle mało mobilne mam to dziecko. Nie lubiło i nie lubi nadal leżeć na brzuchu,więc i nie pełza i nie raczkuje. Siedzi sobie i mu dobrze. Do głowy mu nie przychodzi próbować się przemieszczać. Poza tym jest ślicznym, zdrowym i dużym chłopcem (ponad 9 kg). Gadatliwym, towarzyskim i zadowolonym z życia dzieckiem.
     Powinnam się martwić? Nie wiem sama. Życie obrało mnie z głupich ambicji dotyczących dzieci. Nie muszę mieć najmądrzejszego. Nie musi pierwsze od innych wstawać, siadać, chodzić. Nie weźmiemy udziału w tym wyścigu- to niepotrzebne do szczęścia. Ważne, najważniejsze ze wszystkiego jest fakt, że JEST. Martwię się jednak, czy nie odstaje w rozwoju ruchowym od innych dzieci.No martwię się i już. Jak każda mama.

Jesień bez

Pora jesienna. Na ogół w okolicach listopada świat robi się nie do zniesienia ponury, a tu niespodzianka i  słońce! I kolory! I żyć się chce, szurać butami w liściach i nastawiać twarz w stronę ledwie już ciepłych promyków.
Nie przeraża mnie święto zmarłych. W tym roku w mojej głowie zaduszki przypadły wcześniej,odbyły się i już się skończyły. Nie pojadę na cmentarz postać i pogapić się na nowe buty znajomej, nie zapalę największego znicza w tym sektorze. Pewnie nawet wieniec na grobie nie będzie najpiękniejszy. Za to zabiorę dzieci na jesienny spacer i przypomnę znów, że mogły mieć braci. A wieczorem zapalimy im świece w oknach żeby im przypomnieć- tu jesteśmy, pamiętamy i kochamy zawsze. I będziemy się z dziećmi bawić, tańczyć, przebierzemy się za duchy i czarownice.

Zaklinanie rzeczywistości

Potrzebuję całe mnóstwo kciuków dla mojej sąsiadki i dobrej kumpeli, a właściwie dla jej niespełna półrocznej córeczki, Amelki. W czwartek zabrała małą do szpitala z powodu bólu nóżki. Lekarze odkryli torbiel pod kolankiem u małej. Wykonano od tamtej pory mnóstwo badań- usg, rtg ramienia i brzuszka, posiewy, wymazy... Do dzisiaj nie mają diagnozy, a podejrzenia lekarzy są straszne.Dziewczyny czekają właśnie na transport do innego szpitala ze skierowaniem na tomografię komputerową w ręku.

A na skierowaniu podejrzenie zapalenia kości albo nowotwór kości.

  Mała na czczo, domaga się piersi i nie może usnąć. Jej mama roztrzęsiona badaniem i koniecznością wprowadzenia maleństwa w pełną narkozę do badania. A przed nimi jeszcze wynik.

Żeby się tak dało zaczarować ponurą rzeczywistość... Nie umiem sobie znaleźć miejsca dzisiaj. Myślę o nich cały czas. Wszystkie ciepłe myśli w ich stronę...

Się zapowiada noc...

Ech, dziś nocka przede mną nieciekawa... Milena w nocy z soboty na niedzielę rzygała jak kot, dziś ma mega gorączkę. Po nurofenie nadal 39 stopni... a Leonowi wychodzi piąty ząbek, wychodzi opornie i boleśnie. Kocham te moje pachnące małe pyszczki do szaleństwa, ale bywają wykańczające. Siedzenie w domu mi się szykuje z chorusem i ryczysławem. A miałam jechać jutro odebrać szpilki z reklamacji i wymienić drzwiczki do szafy Mileny- blondynka (serio, jestem blondynka aktualnie) kupiła białą szafę i ciemnobrązowe drzwi do niej...

Dziwactwa

Oglądałam nocą program... o dziwactwach. Obejrzałam 24letnią dziewuchę ssącą smoczek. Faceta który obgryza sobie paznokcie u nóg i takiego, który lubi wyrywanie włosów łonowych. Babkę uwielbiającą wyciskanie pryszczy. I jeszcze parę innych różności.
 
Nie dziwią mnie ludzkie przyzwyczajenia,drobne obrzydliwości, niecodzienne przyzwyczajenia, Dziwi mnie tylko fascynowanie się tym, a tym bardziej chwalenie się.

Zastanawia mnie, jak daleko prowadzi  pęd do bycia "indywidualistami"- ja jakoś nie wyobrażam sobie opowiadania do kamery, że np. dłubię pasjami w nosie.

Pięknie

Zapowiadało się inaczej, ale oto mam piękny jesienny dzień.  Mroźny, słoneczny,  oszałamiająco kolorowy. Druga połowa rodziny zjedzie do domu dopiero późną nocą, dlatego jeszcze dziś odpuszczam sobie spinanie się domowe i odpoczywam. Chwilo trwaj...

Dzień Dziecka Utraconego

Miało być inaczej... nie nostalgicznie,nie tragicznie, nie boleśnie. Raczej codziennie, słonecznie albo pochmurnie i o wiele zwyczajniej. Jednak ten dzień definiuje mnie w pewien sposób...